Afgelopen weekend realiseerde ik me dat ik deze maand precies 10 jaar werkzaam ben als coach. Wat een mijlpaal zomaar ineens! En wie jarig is, trakteert natuurlijk :).
In november 2011 rondde ik mijn coachingsopleiding af en was ik officieel gecertificeerd coach. Heel enthousiast begon ik de teksten voor mijn website te schrijven. Die stond al heel snel online en in januari 2012 kwam de allereerste reactie op mijn website binnen.
Het eerste begin was natuurlijk superspannend! Ik zat toen mijn website eenmaal gepubliceerd was echt met spanning naar mijn inbox te kijken. Ik was toen ook nog niet zo duidelijk aanwezig als ‘overgangscoach’, meer als algemeen life coach. Wel kwamen er vanaf het begin alleen maar vrouwen op mijn pad.In het begin is het al heel wat als je gevonden wordt op Internet en als er mensen contact opnemen naar aanleiding van je website. Mijn Facebookgroep Wijs door de Overgang en een mailinglijst had ik nog niet, dus met die allereerste mailtjes naar aanleiding van mijn website was ik echt heel blij.
Mijn website ging nog over algemeenheden als ‘niet goed in je vel zitten’ en ‘niet weten welke kant het op moet met je leven’ en ‘vastlopen in bestaande patronen’. Inmiddels weet ik wat ik toen nog niet wist: dat je mensen moet coachen die tegen dingen aanlopen die heel dicht liggen bij wat jouzelf heel erg raakt. Want als je iedereen wilt coachen, coach je eigenlijk niemand heel goed. Als je mensen coacht met een heel specifiek iets, wat je zelf meegemaakt hebt, dan werkt dat vele malen beter. Er is dan vrijwel automatisch al herkenning en een band en dat is enorm belangrijk in het coachingproces.
Er gebeurde iets mijn leven wat ervoor zorgde dat ik ‘mijn’ overgangsters vond. Ik kwam namelijk zelf in de overgang. Nu wist ik op dat moment helemaal niet dat ik in de overgang kwam, dat kwam pas later. Ik dacht op dat moment dat ik gek werd of overspannen raakte of zo. Al had ik geen idee waarvan dan precies, want na een lange revalidatieperiode na een ernstig auto-ongeluk begon mijn leven net weer wat leuker te worden.
Ik wist dus echt niet dat je nog regelmatig ongesteld kon zijn, nog geen opvliegers hoefde te hebben of nachtelijke zweetaanvallen, maar wél al in de overgang kon zijn.Ik wist helemaal niet dat behalve je lijf, ook je hoofd, je brein, je emoties een ontzettende optater kunnen krijgen. Met anderen woorden: dat de overgang dus kon beginnen met de psychische kant en niet met lichamelijke klachten en dat je veel meer psychische klachten kunt hebben dan lichamelijke ongemakken.
Om een lang verhaal wat korter te maken: mijn klachten werden zo heftig dat ik het niet erg leefbaar meer vond en ik heb hulp gezocht. Ik vond een hele goede coach en tijdens het traject verwerkte ik veel dingen van vroeger en vielen er een aantal dingen op hun plek waardoor ik inzichten kreeg en er weer ademruimte ontstond. Er veranderden echt ook dingen in mijn manier van denken over mezelf, mijn manier van reageren en mijn gedrag.Ik was zo blij met alle veranderingen dat ik besloot dezelfde coachingsopleiding te gaan doen als waar mijn coach mee werkte. Dit sloot aan bij wat ik eigenlijk al mijn hele leven wilde doen: mensen helpen en wel op een heel praktische manier. Ik heb vroeger psychologie gestudeerd, maar ben daarna een heel andere kant op gegaan. Nu wilde ik weer terug naar het ‘helpen’ maar dan op mijn manier.Het mooie van coaching vind ik dat het heel praktisch is en je handvatten aangereikt krijgt waar je echt iets mee kunt, daadwerkelijke veranderingen in je leven tot stand kunt brengen.
In deze periode begon ik af en toe opvliegers te krijgen en ging ik slecht slapen. Werd mijn menstruatie wat onregelmatiger en ging er eindelijk een lampje branden. Ik zal toch niet halverwege de 40 al in de overgang zijn?Ik ging op onderzoek uit en langzaam werd me duidelijk dat de overgang echt niet alleen gaat over lichamelijke klachten als opvliegers en menstruatieklachten.Het werd me duidelijk dat ik niet gek aan het worden was, maar dat hormoonschommelingen een hele grote invloed hadden op mijn psychische toestand, op hoe ik me emotioneel voelde. Allerlei dingen die ik veel eerder meegemaakt had en dacht al lang verwerkt te hebben, kwamen ook weer allemaal terug, in volle hevigheid. Gelukkig bleek in het proces met mijn coach dat allerlei oude dingen in deze fase van mijn leven nog een keer verwerken een enorm positieve invloed had op mijn emotionele welbevinden, én op mijn relatie met mijn man, én op hoe stevig ik weer in mijn schoenen stond, én hoeveel lol ik weer in het leven had én hoeveel toekomstperspectief ik weer kreeg.
Ondertussen had ik ook een businesscoach omdat er niet spontaan tientallen mensen op mijn nogal algemene website afkwamen. (Niet zo gek natuurlijk.) En een van de eerste dingen die hij zei, is: je moet niet iedereen willen coachen, maar alleen die mensen waar je een klik mee hebt en die je echt kunt helpen. Die mensen kun jij helpen omdat je niet alleen gecertificeerd coach bent, maar vooral ook omdat je ervaringsdeskundige bent.
En toen kwam dat Aha-moment: ik ga alleen nog maar vrouwen in de overgang coachen. Want ik weet wat zij meemaken en hoe weinig begrip daar meestal voor is. En dat vrouwen in de overgang vaak de verkeerde diagnose krijgen, bijvoorbeeld burn-out in plaats van overgang, met de bijbehorende niet zo erg passende behandeling. En zo is het begonnen…
Met 10 jaar ervaring en na alle gesprekken die ik ondertussen met overgangsters gevoerd heb, heeft het beeld van waar overgangsters tegenaan lopen zich ontwikkeld. Het gaat niet zo zeer om de hormonen en de opvliegers, het slechte slapen en de onregelmatige menstruaties. Hoe vervelend en doodvermoeiend ze ook kunnen zijn. Het gaat er volgens mij om dat de overgang, de hormoonschommelingen, het uit balans zijn een katalysator, een aanjager is die ervoor zorgt dat je je ineens niet meer jezelf voelt. Je jezelf amper meer herkent in de dingen die je voelt en doet en zegt. Dat de dingen die je altijd moeiteloos gedaan en gekund hebt opeens een mega-opgave lijken. Dat je opeens een angstig muisje bent dat een heleboel dingen niet meer durft waar je eerder niet eens over nadacht. (Met de auto naar je werk en daar je team aansturen, uhm doe niet zo gek dat doe ik normaal dagelijks). Dat je opeens ’s morgens amper uit bed kunt komen en de dag een enorme opgave lijkt. Dat je je zo ongelofelijk down kunt voelen en eigenlijk soms helemaal geen zin meer hebt in het leven. Dat je je hele leven, inclusief eventuele partner, kinderen en werk helemaal niet zo leuk meer vindt en niet weet of je zo wel verder wilt gaan of dat je eigenlijk helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Dat, zoals al eerder genoemd, allerlei nare ervaringen van vroeger, waar je al tig keer mee bezig geweest bent en die je al lang verwerkt dacht te hebben, weer terugkomen en je weer wakker laten liggen, laten piekeren.
Dat je onzeker wordt over jezelf en wat je kunt en je jezelf maar op de achtergrond gaat houden. Dat je maar minder gaat werken omdat het je allemaal te veel is. Je plannen voor je verdere carrière maar probeert te vergeten, omdat je bang bent dat je het niet aan kunt. Enzovoorts… Enzovoorts. Enzovoorts.
Volgens mij hebben veel van de dingen die ik hierboven noem veel te maken met het feit dat vrouwen in hun leven (door allerlei oorzaken waar ik je volgende keer meer over ga vertellen) heel goed geleerd hebben voor anderen te zorgen. En heel slecht geleerd hebben voor zichzelf te zorgen. En dan bedoel ik niet een avondje in bad met een goed boek, een geurkaarsje en een glas prosecco. Nee, ECHT goed voor jezelf zorgen op emotioneel gebied. Want als je in de overgang komt lijkt het wel of je je opeens tegen een muur aan loopt. Kom je in een fase waarin door alle hormoonzwiepers je hele leven op zijn kop lijkt te staan en weet je even niet meer weet hoe het verder moet en hoe je dat op moet lossen. Weet je dus niet goed hoe je nu écht goed voor jezelf moet zorgen en met die emotionele instabiliteit om moet gaan. En ik weet inmiddels dat als er één periode in je leven is dat je als vrouw goed voor jezelf moet zorgen, dan is het in de overgang, want anders loop je een reëel risico in een neerwaartse spiraal terecht te komen.
En weet je, de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen stoppen met menstrueren is 51. Wetenschappers hebben berekend dat vrouwen die nu 51 zijn, gemiddeld 87 jaar oud zullen worden. Dat betekent dus dat je vanaf je 51ste nog 36 jaar te gaan hebt. Dat is nog meer dan 40% van je leven. Het is dus zaak op een goede manier door de overgang heen te komen zodat in de tweede levensfase wel hele mooie jaren zitten.
Zoals gezegd: in het volgende artikel meer over waardoor het komt dat vrouwen vaak heel goed voor anderen kunnen zorgen en vrijwel altijd veel slechter voor zichzelf. (En ja, ook die vrouwen die zeggen dat ze helemaal niet zo’n typisch vrouwelijk zorgtype zijn ;))
Wil jij graag een keer van gedachten wisselen over alles wat er in deze periode in je leven gebeurt? Kijken waar je klachten vandaan komen en wat je kunt doen?
Ter gelegenheid van mijn 10-jarig bestaan geef ik 10 individuele brainstormsessies van drie kwartier ter waarde van 75 euro weg.
Wil jij kans maken op zo’n sessie, klik dan HIER en schrijf je in, dan hoor je 6 februari of jij zo’n sessie gewonnen hebt. En ook als je niet gewonnen hebt, heb ik nog iets leuks voor je, het is tenslotte mijn jubileumjaar :).
Copyright © - 2024. Florence Gaillard Overgangscoach. All rights reserved.