Vertellen over een lastige periode in je leven maakt je altijd wat kwetsbaar. Denken dat je gek wordt in een bepaalde leeftijdsfase, dat is nou niet iets wat je graag aan Jan en alleman wilt vertellen… Zelfs als overgangscoach voelde ik even een hele kleine aarzeling: Wil ik dit zo de wijde wereld in sturen? Maar natuurlijk ga ik dat wel doen want er rust dus nog steeds een flink taboe op de overgang, ook onder vrouwen onderling.
Dat taboe moet gewoon doorbroken worden want 10 procent van alle mensen die in Nederland rondlopen zijn vrouwen die in de overgang zijn. En dat zijn heel veel vrouwen die amper over hun klachten durven te praten uit angst gek gevonden te worden, hun baan te verliezen of met enige afschuw bekeken te worden als ze hun klachten aankaarten.
Alsof een taboe nog niet erg genoeg is, wéten vrouwen die in de eerste fase van de overgang van de overgang zijn, de premenopauze, vaak helemaal niet dat ze in de overgang zijn. Omdat de symptomen van de premenopauze meestal niet uit de herkenbare overgangsklachten bestaan, zoals een onregelmatige menstruatie en opvliegers, maar juist veel lijken op bijvoorbeeld burn-out klachten.
Met als gevolg dat veel vrouwen een verkeerde diagnose kunnen krijgen.
Ik heb dat dus ook ervaren: ik wist helemaal niet dat ik in de overgang was, toen ik allerlei gekke klachten kreeg. En dat verhaal wil ik graag met je delen.
Goed, mijn verhaal. Als het verhaal begint, zit ik echt lekker in mijn vel; na een eerder niet bijster geslaagd huwelijk had ik nu the love of my life ontmoet, was met hem getrouwd, we werkten samen in zijn bedrijf en we waren vol goede moed bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen. Eigenlijk een heel gewoon leven. We waren druk, genoten van dingen, er waren natuurlijk af en toe ook lastige dingen, we werkten hard en waren redelijk gezond.Tot er op een zonnige vrijdagmiddag een bestelbus op volle snelheid een voorrangskruising op reed en onze auto schepte. Lang verhaal kort: na 3 jaar revalideren waren we beiden uit het arbeidsproces en moesten we ‘er maar mee leren leven’. Dat was niet gemakkelijk natuurlijk maar we besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten.Een vriendin vroeg ons: wat had je gedaan als je met de VUT was gegaan? Dat zette ons op een ander spoor en na eens goed nagedacht te hebben zijn we naar Zuid-Frankrijk verhuisd. We hadden daar een dubbel huis waarvan we de helft verhuurden. Het klimaat, de rust, het weg-zijn van het eindeloos revalideren, gekeurd en beoordeeld worden, deden ons goed. Het leven werd weer de moeite waard en ik ging heel voorzichtig een paar uurtjes per dag, 3 dagen per week werken als kok op een Nederlandse camping in de buurt. En toen kwam er weer zo’n ‘tot’-moment.Het ging lekker tot de overgang begon. En dat kan ik alleen maar achteraf zeggen, omdat ik op dat moment niet het flauwste benul had dat ik in de overgang kwam. Ik was pas net veertig, ik had mijn moeder er nooit over gehoord, vriendinnen waren niet in de overgang, ik was tot mijn 39ste nog bezig geweest met vruchtbaarheidsbehandelingen. De overgang viel echt compleet buiten mijn referentiekader.
Het begon met onrust, heel slecht slapen, piekeren en ongelofelijk weinig energie hebben. Ik vond opeens het wonen in Frankrijk niet meer leuk (en dat was toch echt mijn droom al mijn hele leven lang, in Frankrijk in de natuur wonen), mijn man niet meer leuk (en hij was toch echt the love of my live), onze vrienden vond ik saai (waren toch echt fijne mensen), en mezelf vond ik eigenlijk ook niet zo geslaagd meer (zo kende ik mezelf niet, zo onrustig en ontevreden en bozig, onzeker). Ik wilde WEG, ik wilde ALLES ANDERS, ik had het gevoel dat ik mezelf niet meer herkende.Ik kreeg in die periode ook hartkloppingen waarbij de cardioloog niets kon vinden, gewrichtsklachten waarbij de reumatoloog niets kon vinden en ernstige schildklierontstekingen waardoor ik zelfs op de eerste hulp terecht kwam. Nu krijgen veel vrouwen onschuldige hartkloppingen en gewrichtsproblemen in de overgang en behoorlijk wat vrouwen krijgen schildklierproblemen. Maar dat wist ik natuurlijk allemaal niet en dat wisten de cardioloog, reumatoloog en internist blijkbaar ook niet want geen van hen heeft ooit het woord overgang in de mond genomen en ik kreeg nóg meer het gevoel dat het allemaal tussen mijn oren zat, want er was niet echt een verklaring voor mijn klachten.Ik sliep niet meer dan 3 tot 4 uur per nacht en de rest van de nacht was ik bezig met piekeren. Hoe moest het verder, was dit alles wat het leven te bieden had, wat nou als het zo bleef en ik me nooit meer mezelf zou gaan voelen, me rustig, tevreden, gelukkig zou gaan voelen? Hoe moest dat nou, wij in Frankrijk en onze ouder wordende ouders in Nederland?
Ik voelde me alsof ik tot aan mijn lippen in zee stond, de kust niet meer kon zien, golven over me heen sloegen en ik maar af en toe even boven kwam om adem te halen.
Het was niet altijd even erg, er waren ook goede momenten maar ik had wel voortdurend het gevoel dat ik mezelf niet meer herkende, ik was mijn kompas kwijt. Ik ben zelfs een paar maanden alleen gaan wonen, maar dat hielp ook niet….
Uiteindelijk heb ik besloten een poosje in mijn eentje naar Nederland te gaan en me te laten coachen. En dat was het begin van de oplossing.Ik trof gelukkig een geweldige goede coach. Zij heeft mij geholpen om – wat ik altijd oneerbiedig ‘een hoop ouwe shit’ – noem op te ruimen. Daardoor kreeg ik ruimte in mijn hoofd en kon ik anders gaan denken. Ik kon zien dat ik een paar heel oude reactiepatronen die ik heel jong aangeleerd had om mezelf te beschermen, nog steeds gebruikte. Ik begreep ineens wat die met me deden en hoe ze me beperkten en ervoor zorgden dat ik steeds vastliep op bepaalde punten.Ik had een paar hele goede inzichten en kon van daaruit anders over mezelf en mijn gedrag en relaties enzovoorts gaan denken. In die periode kreeg ik ook de eerste opvliegers en voelde ik intuïtief aan dat ik in de overgang zat. Ik ging alles wat ik maar kon vinden lezen over de overgang en begreep wat die schommelende hormonen met mijn emoties deden. Ik voelde dat ik niet gek werd maar dat ik in een nieuwe levensfase kwam en wat dat allemaal inhield.
Ik begon van alles uit te proberen, van homeopathische middeltjes tot HST (hormonale substitutietherapie). En ik begon te begrijpen hoe ik goed voor mezelf moest zorgen, vooral op emotioneel gebied en wat ik nodig had om een hele mooie tweede fase van mijn leven in te gaan.
Ik kreeg voor het eerst in heel veel jaar weer zoveel energie dat ik weer dingen kon ondernemen. Ik ben dezelfde coachingsopleiding als mijn coach gedaan had gaan volgen. Tijdens de coaching die ik zelf gedaan heb en daarna tijdens mijn opleiding voelde ik: DIT is wat ik wil en dit is wat ik ga doen!Vrouwen in de overgang helpen, op basis van deze opleiding, maar wel op mijn manier en met mijn ervaringsdeskundigheid. Door inzicht te verschaffen in wat de overgang met je kan doen (en daar valt het delen van mijn verhaal ook onder) en waar je tegenaan kunt lopen.Door duidelijk te maken dat je niet gek wordt, dat het je hormonen zijn.En duidelijk te maken dat je daar wel wat aan kunt doen, dat je de overgang met alle klachten niet uit hoeft te zitten tot het vanzelf (over hoeveel jaar??) weer een keer rustig wordt.Door bijvoorbeeld tijdens een coachingstraject heel concreet en actief uit te zoeken waar dingen waar je nu last van hebt vandaan komen. Door inzichten te krijgen op het gebied van denkpatronen die je al vanuit je jeugd met je meesleept en de gedachtes en gedragspatronen die daar uit voortkomen. De gedachtes die je klein en ongelukkig houden. Dát inzicht gebruiken om je manier van denken over jezelf te veranderen zodat je goed voor jezelf gaat zorgen en nieuw manieren van denken aanleert die je vooruithelpen in plaats van af te remmen.
Ik had midden in de ergste overgangsperikelen echt niet durven denken of zelfs maar hopen dat ik een aantal jaar later een eigen bedrijf zou hebben, weer bijna fulltime zou kunnen werken en zo veel energie zou hebben dat ik niet alleen coach maar daarnaast ook cursussen kan ontwikkelen en een leuk leven kan leiden. En vooral: dat ik me weer lekker voel bij mezelf, dat mijn emotionele evenwicht weer terug is.
En dat gun ik elke overgangster: De overgang als transitie waarin je van de eerste fase van je leven, die van vruchtbare vrouw, naar de tweede fase van je leven gaat: een wijze, ervaren, energieke vrouw die zichzelf kent, blij is met zichzelf en al haar opgedane levenservaring en levenswijsheid en zelfkennis inzet om een prachtige tweede levenshelft te hebben.Ik zeg en schrijf het vaker: als je in de overgang komt zo ergens begin of halverwege de 40, ben je pas op de helft van je leven. Dan is de overgang een mooi moment om jezelf op de eerste plaats te gaan zetten, van alles over jezelf te gaan leren en nog meer dan 40 prachtige jaren voor je te hebben.
Ik geloof namelijk dat overgangsters prachtige, wijze vrouwen zijn die door die heftige hormoonzwiepers die ze in de overgang steeds maar maken, hun kompas kwijt kunnen raken. En dat ze (hele) ernstige klachten kunnen ervaren en zich daar ontzettend rot/angstig/depressief/…. (vul zelf maar in) door kunnen voelen. Ik weet dat er echt wat aan te doen is. Ik weet hoe lekker je weer in je vel en je hoofd kunt komen te zitten en wat een waardevolle bijdragen vrouwen dan kunnen leveren.
Om te herkennen dat je klachten bij de overgang horen en dat je dus niet gek wordt, is het naar mijn mening van heel groot belang dat we verhalen delen. Zodat steeds meer vrouwen zich realiseren: Ik word niet gek, het zijn mijn hormonen. Ik ben niet alleen, er lopen nog meer dan anderhalf miljoen vrouwen rond met overgangsperikelen. En: ik hoef het niet uit te zitten, ik kan zelf wat doen!
En mijn arts kan nog zo vaak zeggen: ‘tuttut mevrouwtje, u kunt nog niet de overgang zijn want u menstrueert nog regelmatig, het zit tussen uw oren’, IK weet dat deze klachten wel bij de overgang horen dus ik wil daar erkenning voor en ik wil serieus genomen worden.
Praat erover met de mensen om je heen en op je werk. Deel je verhaal in de reacties onder mijn blog, laten we het gesprek op gang brengen!
Stuur dit verhaal door aan vrouwen van wie je denkt dat ze ook worstelen met onbegrepen overgangsklachten.
Word lid van de Facebookgroep Wijs door de overgang en deel daar je ervaringen.
Wil je meer verhalen lezen van vrouwen zoals jij die opeens overgangsklachten kregen die hun leven op zijn kop zette? Lees dan hier de verhalen van vrouwen met wie ik gewerkt heb.
Liefs,
Copyright © - 2024. Florence Gaillard Overgangscoach. All rights reserved.
Tania schreef:
Wat een (h)erkenning, eindelijk!